Dyrektywa 2014/25/UE i usługi o charakterze nieekonomicznym

Jak stanowi dyrektywa 2014/25/UE w swym artykule 1, przedmiotem jej regulacji są procedury udzielania zamówień publicznych przez tzw. zamawiających sektorowych. Pierwszy artykuł dyrektywy określa zatem zakres przedmiotowy jej stosowania. Celem aktu jest harmonizacja rynku bardzo ważnych dla gospodarki zamówień sektorowych

Warto zwrócić uwagę na postanowienia dyrektywy 2014/25/UE dotyczące usług o charakterze nieekonomicznym. Ustęp 1 artykułu 6 tej dyrektywy wyraźnie postanawia, że dyrektywa nie dotyczy obszaru usług właśnie o nieekonomicznym charakterze, które są świadczone w interesie ogólnym. Prawodawca unijny nie zdecydował się jednak na zawarcie w przepisach prawa definicji owych usług. Nie wskazał również ich znaczenia w mającej podstawowe znaczenie dla interpretacji dyrektywy, a co za tym idzie i polskiego prawa zamówień publicznych, preambule do dyrektywy 2014/25/UE.  Jest to zabieg celowy, pozostawiający pole uznania organom stosującym prawo i sądom, w tym Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Można przyjąć, że usługi, które pozbawione są charakteru ekonomicznego, a zatem nieobjęte normami dyrektywy 2014/25/UE, to takie usługi, w których nie mamy do czynienia z ekwiwalentem w postaci wymiernej korzyści gospodarczej (wynagrodzenia sensu largo, nie tylko zapłaty w pieniądzu). Ustalenie charakteru danej usługi, w której świadczącym jest państwo wymaga dokładnego zbadania okoliczności faktycznych sprawy.

Trudno tu o proste reguły, jednak zasadniczą rolę pełni orzecznictwo TS UE.  Trzeba również pamiętać, że czym innym są, jak wyraźnie wskazał prawodawca europejski, usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym (art. 1 ust. 4) oraz sprawy organizacji przez państwa członkowskie swych systemów zabezpieczenia społecznego (art. 1 ust. 5).